Από τον Παιώνα στον Μαχάωνα και τον αδελφό του τον Ποδαλείρο και όλα τα παιδιά του Θεού
Ασκληπιού , στον Ιπποκράτη , τον Θεόφραστο και τον Διοσκουρίδη και από αυτούς στους Αλχημιστές του μεσαίωνα , και τελικά μέχρι τους μαγνητικούς τομογράφους  και τις                        τηλεεγχειρήσεις στο διαδίκτυο ήταν ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος , δρόμος που κυριολεκτικά ήταν σπαρμένος βότανα

Ο δρόμος αυτός ξεκίνησε όταν μια ανθρωπίδα γυναίκα — γιατί για ανθρωπίδα άντρα δεν το νομίζω — καθόταν έξω από μία σπηλιά και λιαζόταν. Βρισκόταν αρκετά ψηλά και δεν κινδύνευε από τα σαρκοβόρα που περιφέρονταν έξω. Παρατηρούσε με τα έξυπνα μάτια της τα υπόλοιπα ζώα και τα μικρά δράματα που εκτυλίσσονταν μπροστά της. Από κάτω ήταν μια συκιά που έβγαζε πολύ ωραία σύκα. Καθώς κοίταζε και συλλογιζόταν, αναρωτιόταν πότε αυτά θα ήταν έτοιμα.

Τότε, είδε ένα λιοντάρι να πλησιάζει, όπως πλησιάζουν τα λιοντάρια όταν είναι χορτάτα: υπερήφανα και με σίγουρα βήματα. Μόνο που αυτό το λιοντάρι, ναι, είχε σιγουριά και περηφάνια, αλλά κάτι δεν ήταν σωστό επάνω του. Φαινόταν λίγο άρρωστο. Η γυναίκα ευχαρίστησε τη σπηλιά για την προστασία που προσέφερε από τέτοια θηρία και συνέχισε να παρακολουθεί το λιοντάρι.

Και τότε, είδε κάτι πολύ παράξενο: το λιοντάρι πήγε σε έναν θάμνο και άρχισε να μασουλάει από αυτόν. Έφαγε αρκετά. Η γυναίκα παρακολουθούσε με περιέργεια το γεγονός. Κάποια στιγμή, όμως, θυμήθηκε ότι είχε δει και μία ύαινα να τρώει από τον ίδιο θάμνο πριν λίγες ημέρες και μάλιστα φαινόταν κι εκείνη άρρωστη. Το έξυπνο μυαλό της άρχισε να δουλεύει και σκέφτηκε ότι ίσως αυτό το φυτό βοηθούσε τα δύο σαρκοβόρα στην αρρώστια τους, γι' αυτό το έτρωγαν.

Έτσι, ανακάλυψε την ιατρική και έγινε ο πρώτος γιατρός στην ιστορία.